Wspomnienie o Halinie Poświatowskiej

Halina Poświatowska (9.05.1935 - 11.10.1967)
Źródło zdjęcia

Wiersz dla mnie

Hasiu Hasieńko

nie bój się nic

masz takie ładne usta -

i takie oczy wiesz -

zaciśniesz ładne usta

zamkniesz ładne oczy

i jeszcze dłoń w niewielką zwiniesz pięść

Hasiu - Hasieńsko

miałaś sukienkę w kropki 

miałaś

lubiłaś dzwonić koralikami

lubiłaś

i miasto które przychodzi w nocy

kochałaś - tak

spójrz -

to wcale nie tak daleko

oni mówią - niebo

spójrz to całkiem blisko 

oni mówią - noc

a ty - wrócisz do miasta

wykwitniesz imieniem

na ustach -

Hasiu Hasieńko

już trzeba iść

no chodź

Żyje się tylko chwilę

* * *

żyje się tylko chwilę

a czas - 

jest przezroczystą perłą

wypełnioną oddechem

a meble są kanciaste

a ciało - delikatne

a ziemia - wszędzie płaska

a niebo - nieosiągalne

miłość jest słowem

mózg - metalową skrzynką

nakręcaną codziennie

srebrnym kluczem ułudy

ciekawości by wiedzieć

pragnienia aby znać

pożądania by błyszczeć

uporu aby istnieć

a litość jest wątłym kwiatem

delikatnym kwiatem

który czasem zakwita w snach

Wieczny finał

obiecywałam niebo

ale to nieprawda

bo ja cię w piekło powiodę

w czerwień - ból

nie będziemy obchodzić rajskich ogrodów

ani zaglądać przez szpary

jak kwitnie georginia i hiacynt

my - położymy się na ziemi

przed bramą czarciego pałacu

zaszeleścimy anielsko

skrzydłami o pociemniałych zgłoskach

zaśpiewamy piosenkę

o ludzkiej prostej miłości

w promyku latarni

świecącej stamtąd

pocałujemy się w usta

szepniemy sobie - dobranoc

zaśniemy

rano - stróż nas przegoni

z odrapanej parkowej ławki

i śmiejąc się okropnie

wskaże - ogryzek jabłka

leżący pod pniem jabłoni

Wenus

była piękna jak kamień

alabaster

z zielonymi żyłkami

tętniącymi uśpioną krwią

pół setki bogów

na obłoku

klaskało w ręce

gdy szła

chwiejąc się w biodrach

i nawet nie głowa

nie

i nie usta

nabrzmiały południa owoc

piersi - właśnie

piersi miała takie

że tylko stać

i wyć z zachwytu do chmur

były jak bratnie księżyce

odkradzione niebu Saturna

owalne - uniesione w górę

a Hefajstos który w kuźni koniom

kopyta kuł

skarżył się że go zdradza

dureń

Trzeba nam dużo prostych słów

*** 

trzeba nam dużo prostych słów 

jak 

chleb 

miłość 

dobroć 

aby ślepi w ciemności 

nie zgubili 

właściwej drogi 

trzeba nam dużo ciszy 

i w powietrzu i w myśli 

abyśmy usłyszeli głos 

cichy nieśmiały głos 

gołębi 

mrówek 

ludzi 

serc 

i ich bolesny krzyk 

pośród krzywd 

pośród tego wszystkiego 

co nie jest 

ani miłością 

ani dobrocią 

ani chlebem