Grudniowe wiersze

Źródło zdjęcia

Kiedy grudniowy wiatr najostrzej chłodzi

Kiedy grudniowy wiatr najostrzej chłodzi,
kiedy hulają zadymki, zawieje,
gdy pod zaspami śniegu świat truchleje
i życie drętwe z śmiercią już się godzi;

kiedy noc miary najdłużej dochodzi
i jak najgorzej stworzeniu się dzieje:
nagle słyszymy - my, Hiperboreje -
ten nie do wiary okrzyk: „Bóg się rodzi!”

O, dziwo! Zawsze Bóg w grudniowej porze
Rodzi się. Czyż się urodzić nie może,
Że odnawiają się co rok te wieści?

Nieszczęśni! nędzni! chromi! ślepi! głusi! -
Bóg wieczny rodzić się przez wieczność musi,
A możeż rodzić Go świat - bez boleści?
Leopold Staff


Pieśń zimowa

 Wrony wśród zwalonych pni,
czarny łopot i krakanie.
Brylant w dziobie kruka lśni.
A to księżyc schodzi z nieb,
śpiewa ogień, pachnie chleb.
Noc truchleje przed świtaniem.

Gwiazda spośród wszystkich gwiazd
najgorętsza blask rozsiewa.
Niczym dla niej ziemski czas.
Była bieda, mór i głód.
Śnieg jaśnieje, błyszczy lód,
w haftach lodu stoją drzewa.
Od powietrza, ognia, wojny...
Człowiek wraca dobrą ścieżką
pod dach śnieżny, w dom spokojny.
Śpiewa ogień, pachnie chleb,
słodko dzwoni dziecka śmiech.
Było zło, przed świtem pierzchło.
 Mieczysław Jastrun

Na całej połaci śnieg

 

Na całej połaci - śnieg.



W przeróżnej połaci - śnieg.

Na siostry i braci

Zimowy plakacik - śnieg...  śnieg...

Na naszą równinę - śnieg.

Na każdą mieścinę - śnieg.

Na tłoczek przed kinem

Na ładną dziewczynę - śnieg... śnieg...

Na pociąg do Jasła

Na wzmiankę, że zgasła

Na napis: brak masła,

Na starte dwa hasła,

Na flaszko id wódki,

Na tego te skutki...

Na puste ogródki,

Na dzionek za krótki...

Na w sinej mgle dale - śnieg.

Na kocham cię stale! - śnieg.

Na żale, że wcale i na - tak dalej - tak dalej

Tak dalej - tak dalej

Tak dalej - tak dalej - śnieg...

 

Jeremi Przybora

 

 

Źródło zdjęcia