Ach, ci pisarze, cz.1 :)

Wszyscy znamy pisarzy głownie z efektów ich pracy, ale z uwagi na wakacje postanowiłam zabrać w jednym wpisie parę anegdot z życia wielkich literatów, które pokazują ich od nieco innej, mniej oficjalnej strony. :)

Pewnego razu do Tomasza Manna przyszedł początkujący pisarz. Przeczytał Mannowi kilka swoich utworów i poprosił go o ocenę.
- Powinien pan dużo czytać – powiedział Mann. – Czytać, czytać, jak najwięcej czytać.
- Dlaczego?
- Jeśli pan będzie dużo czytać, to nie będzie pan miał czasu na pisanie – odpowiedział pisarz.

 

 

Pewnego razu przyszedł do Bertolta Brechta młody człowiek i powiedział:

- Mam w głowie mnóstwo pomysłów i mogę napisać dobrą powieść, nie wiem tylko, jak zacząć.

Brecht się uśmiechnął i doradził:

- Bardzo prosto. Niech pan zacznie od górnego lewego rogu kartki.

 Ktoś zapytał Heinricha Heinego, czym był zajęty przed obiadem.
- Przeczytałem wiersz, który napisałem wczoraj, i w jednym miejscu postawiłem przecinek.
- A po obiedzie?
- Przeczytałem ten wiersz jeszcze raz i skreśliłem przecinek, bo okazał się zbyteczny.

Podczas bankietu literatów Adolf Nowaczyński wzniósł następujący toast:
- Panie i panowie! Nie ma literatury polskiej bez Mickiewicza, nie ma Mickiewicza bez "Pana Tadeusza", nie ma "Pana Tadeusza" bez Jankiela. Niech żyje Julian Tuwim!
Kolejny toast wygłosił Tuwim:
- Panie i panowie! Nie ma literatury polskiej bez Mickiewicza, nie ma Mickiewicza bez "Pana Tadeusza", nie ma "Pana Tadeusza" bez Jankiela, nie ma Jankiela bez cymbałów. Niech żyje Adolf Nowaczyński! 


 

Jamesa Joyce'a odwiedził kiedyś bliski przyjaciel i zastał go w stanie kompletnego załamania. Ponieważ wiedział doskonale, że Joyce cierpi zazwyczaj ogromne męki twórcze, więc bez zbędnych wstępów zapytał:
- I jak, ile dzisiaj napisałeś?
- Siedem słów - jęknął Joyce
- No to świetnie - zaczął pocieszać go przyjaciel.
- Ale nie wiem w jakiej mają być kolejności.

Balzak uważał, że teatr daje pisarzowi duże możliwości, ale cenił go przede wszystkim jako kopalnię złota.
Jego przyjaciel, Teofil Gautier, opowiadał, że pewnego razu Balzak wezwał go i trzech jeszcze zaprzyjaźnionych pisarzy do natychmiastowego przybycia.
- Jutro - oświadczył - czytam dyrektorowi teatru wielki dramat w pięciu aktach. Ale ten dramat nie jest jeszcze napisany. Dlatego zaprosiłem tu was czterech. Każdy napisze po jednym akcie, ja biorę na siebie piąty. Przez dzień i noc można przecież napisać dramat.
- Ale - zapytał Gautier - czy masz przynajmniej pomysł i plan?
- Och - wykrzyknął zniecierpliwiony Balzak - jeżeli wam trzeba dopiero szukać tematu, to nie dojdziemy nigdy do końca.

Pewnego razu Jack London otrzymał powieść do oceny. W książce znalazł rozmowę dwojga kochanków ciągnącą się przez prawie trzydzieści stron. Zniecierpliwiony tą lekturą odpisał autorce:
"Zapraszam panią do parku. Zapewniam, że nie będziemy potrzebowali aż tyle czasu, aby się porozumieć w wiadomych sprawach".

 

 

Pewnego razu Victor Hugo wybrał się w podróż do Prus. Na granicy celnik zapytał go:
- Czym się pan zajmuje?
- Piszę.
- No tak, ale czym pan zarabia na życie?
- Piórem.
- Rozumiem - powiedział celnik i w kwestionariuszu wpisał: "Victor Hugo - handlarz pierza".    

Agatha Christie udzielała raz wywiadu reporterce telewizyjnej, która w pewnej chwili zapytała:
- Kiedy powstają pomysły pani powieści kryminalnych?
- Przy myciu naczyń. Jest to zajęcie tak irytujące, że powstają w mojej głowie zbrodnicze myśli!

 

Włoski pisarz Giuseppe Tomasi di Lampedusa został zapytany przez dziennikarza:
- Czy zna pan języki obce?
- O, tak! Władam czterema językami. Gdy rozmawiam z piękną kobietą - zwracam się do niej po francusku, gdy dyskutuję na temat swojej gaży - używam języka angielskiego, gdy chcę kogoś przestraszyć - mówię po niemiecku, natomiast gdy skaleczę się podczas golenia - wtedy zawsze posługuję się językiem ojczystym!

Wszystkie zdjęcia pochodzą z Wikipedii