poniedziałek, 24 grudnia 2018

Wesołych Świąt!







Zdrowych, spokojnych,
pełnych ciepła i miłości 
Świąt Bożego Narodzenia.


Kochajcie, cieszcie się chwilami, które spędzacie razem z bliskimi (nie tylko z okazji Świąt).



sobota, 22 grudnia 2018

Joanna Puchalska, Polki, które zadziwiły świat





Joanna Puchalska z wykształcenia jest historykiem sztuki. Z jej pisarstwem zetknęłam się po raz pierwszy podczas lektury „Dziedziczek Soplicowa”, w której opisywała ona dzieje rodzinnego dworku w Czombrowie, który był najprawdopodobniej pierwowzorem mickiewiczowskiego Soplicowa. Była to bardzo odkrywcza lektura oparta na cudem ocalałych dokumentach i będąca świadectwem dramatycznych dziejów tej nieistniejącej już siedziby rodzinnej.

„Polki, które zadziwiły świat” to zestaw trzynastu życiorysów kobiet, często zupełnie nieznanych szerszej publiczności, które odcisnęły swój ślad w przeszłości. W tej niezwykłej podróży przez wieki (biogramy są zestawione chronologicznie) poznamy m.in. arystokratki, pierwszą polską lekarkę, uczoną, malarkę i całkiem spore grono bojowniczek walczących o niepodległość ojczyzny. Zestaw bohaterek jest bardzo różnorodny i – jak sądzę – każdy znajdzie tę, która zrobi na nim wrażenie.

Na mnie największe wrażenie zrobił szkic poświęcony Salomei Pilsztynowej, która swoim niezwykłym życiorysem lekarki podróżującej po Europie doby rokoko, mogłaby obdzielić kilka osób. Jej spryt i umiejętność przetrwania budzą podziw, podczas gdy zdumiewa jej naiwność w kontaktach damsko-męskich. Warto poznać tę niezwykłą postać!

Ogromne wrażenie zrobiła na mnie również opowieść o Janinie Lewandowskiej, jedynej kobiecie zabitej w Katyniu, a wzruszyłam się ogromnie czytając o bohaterskiej Wandzie Ossowskiej, szefowej łączności Wydziału Wywiadu Ofensywnego AK w obozie koncentracyjnym w Auschwitz, która doświadczyła prześladowań sowieckich i niemieckich. Życie tych kobiet zadziwia, nie tylko z uwagi na niezwykłe losy, ale – w przypadku niektórych - ich dotychczasową anonimowość. Czytając niektóre opowieści często zadawałam sobie pytanie, dlaczego o nich wcześniej nie słyszałam (np. Pustowójtówna, Ossowska, Iljin-Szymańska).

Wybór osób, które zostały przedstawione w książce Joanny Puchalskiej, jest całkowicie subiektywny, a jego spoiwem miał chyba być wpływ bohaterek na zagranicznych odbiorców. W mojej opinii nie do końca to się udało, gdyż większość bohaterek działało jednak głównie na terenie ziem polskich.
 
Książka jest świetnym przykładem literatury popularno-naukowej przybliżającej czytelnikowi ciekawe osoby i historie. Jest napisana przystępnym językiem z szacunkiem dla odbiorcy i bohaterek. Bibliografia jest podana na końcu każdego rozdziału, co z pewnością ułatwi dotarcie do dodatkowych informacji. Książka została wydana w twardej oprawie, tekst urozmaicają czarno-białe ilustracje.

Warto zapoznać się z tą lekturą i wypełnić istniejące „białe plamy” w naszej edukacji historycznej.
 
P.S.
Lista bohaterek:
Anna Dorota Chrzanowska,
Salomea Regina z Rusieckich Pilsztynowa,
Maria Amalia Mniszchowa,
Izabela z Flemingów Czartoryska,
Anna Henryka Pustowójtówna,
Helena Majewska-Kirkorowa,
Alicja Dorabialska, Janina Lewandowska,
Beata Obertyńska, 
Halina Konoacka,
Wanda Ossowska,
Cezaria Iljin-Szymańska,
Maria Anto
 
Autor: Joanna Puchalska
Wydawnictwo: Muza
Rok wydania: 2016
Liczba stron: 384
 
 

sobota, 15 grudnia 2018

Sean Covey, 7 nawyków szczęśliwego dziecka





Każdy rodzic pragnie, aby jego dziecko było szczęśliwe. Każdego dnia zadaje sobie pytania, ma wątpliwości, szuka porady w książkach, internecie, wśród przyjaciół i znajomych. Oczywiście, nie ma jednej recepty, jednego właściwego sposobu wychowania dziecka, nie ma idealnych rodziców i nie ma idealnych dzieci. Niby to wiemy, ale dalej szukamy i zastanawiamy się, co można poprawić w naszym procesie wychowawczym. Ja również zmagam się z tymi pytaniami i podczas tych poszukiwań wpadła mi w oko pięknie wydana książka Seana Coveya, który jest synem Stephena R. Covey’a, autora słynnego poradnika dla dorosłych „7 nawyków skutecznego działania”. Sean, wsłuchując się w rozmaite opinie czytelników książki ojca, postanowił uzupełnić istniejącą lukę i napisał książki skierowane do młodszych odbiorców, najpierw „7 nawyków skutecznego nastolatka”, a następnie „7 nawyków szczęśliwego dziecka”. 


„Wystarczy 7 prostych historii, żeby nauczyć dziecko dobrych nawyków. […] dzieci poznają 7 prostych kroków, które pomogą im mądrze planować czas na naukę i odpoczynek, być dobrymi przyjaciółmi i lubianymi kolegami, radzić sobie, gdy pojawiają się kłopoty, i nie poddawać presji grupy.”


Bohaterami książki jest kilkoro zwierzaków, mieszkańców miasteczka, Siedem Dębów. Każde z nich ma inny charakter. Miś Kudłatek jest zaradny i działa zgodnie z planem. Królik Raptus jest trochę narwany i kocha sport. Lilka Skunks ma uzdolnienia artystyczne. Jeżozwierz Igiełka lubi muzykę i jest mocno wyluzowany. Najmłodsza z tego grona - myszka Ala Przylepka - lubi się stroić i bawić.

"7 nawyków szczęśliwego dziecka” składa się z siedmiu opowieści, z których każda nawiązuje do ważnych nawyków, które uczynią życie dziecka (i późniejszego dorosłego) bogatszym i spełnionym. Nie jest to oczywiście jedyna i słuszna koncepcja, ale warto zapoznać dzieci i siebie z tym podejściem, gdyż wszystkie teksty są w swej prostocie przekonywujące i skłaniające do zastanowienia. 

Pierwsza opowieść dotyczy wzięcia odpowiedzialności za własne życie i wybory, druga zaś - umiejętności planowania i oszczędzania. Trzeci tekst skupia się na określeniu priorytetów w swoim działaniu; nie ukrywam, że najczęściej go do tej pory czytaliśmy, gdyż przykładem, wokół którego toczy się fabuła, jest odrabianie pracy domowej :). Kolejna opowieść dotyczy strategii walki o własne marzenia, w której wszystkie strony osiągają korzyść, następna z kolei zwraca uwagę na to, jak ważne jest słuchanie swojego rozmówcy i zrozumienie tego, co chce przekazać, aby uniknąć zbędnych nieporozumień. Ostatnie dwa teksty skupiają się na podkreśleniu gry zespołowej i umiejętnym wykorzystaniu atutów każdego członka zespołu oraz potrzebie zachowania równowagi pomiędzy sferą ciała i ducha. Kolejność rozdziałów wiąże się z rysunkiem na okładce, gdzie poszczególne nawyki odnoszą się do korzeni, pnia i korony drzewa.

W każdej z tych opowieści i występujących w nich postaci, dzieci będą mogły odszukać cząstkę siebie. Po każdym tekście autor zamieszcza tzw. „Kącik rodzica”, w którym przedstawia swoje spostrzeżenia dotyczące danego nawyku oraz propozycje tematów do dyskusji z dzieckiem. 

Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę rodzicom i dzieciom. W bardzo prosty i przystępny sposób podkreśla naprawdę ważne sprawy, które mogą pomóc w lepszej organizacji życia naszego dziecka. Możecie też zauważyć pewne rzeczy, które dotąd umykały w codziennym zabieganiu i natłoku obowiązków, a nawet skorzystać z rad autora. Bowiem książka i zawarte w niej porady nie rozwiążą problemu, jeśli na co dzień dziecko będzie widzieć, że rodzic jednak nie zachowuje się tak, jak zalecają opowieści o zwierzaczkach z Siedmiu Dębów. :) Warto wzbogacić swój księgozbiór o tę książkę!



Autor: Sean Covey
Tytuł oryginalny: The 7 Habits of Happy Kids
Wydawnictwo: Znak
Tłumacz: Małgorzata Bortnowska
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 96

wtorek, 23 października 2018

Justyna Sobolewska, Książka o czytaniu





"Wszyscy jesteśmy czytelnikami. Mamy swoje ulubione książki, miejsca do czytania, sposoby układania na półkach i wspomnienia związane z czytaniem."

W ostatnich latach przeczytałam kilka "książek o książkach" i dobrze się stało, gdyż Justyna Sobolewska często przywołuje niektóre z nich, zwłaszcza te autorstwa Anne Fadiman (Exlibris. Wyznania czytelnika), Alberto Manguela (Moja historia czytania), a także Italo Calvino(Jeśli zimową nocą podróżny). Dla tych, którzy nie czytali tych książek, te przywołania powinny ich zachęcić do sięgnięcia po te pozycje, natomiast ci, którzy lekturę mają już za sobą, będą mogli przypomnieć sobie swoje odczucia względem nich i porównać je z refleksjami Autorki, a nawet zatęsknić za ponowną ich lekturą.

Książka Justyny Sobolewskiej, dziennikarki związanej obecnie z tygodnikiem "Polityka", jest właściwie polską odpowiedzią na te wspomniane wyżej zagraniczne propozycje lektur dla zagorzałych moli książkowych. Jej styl jest lekki, przystępny, treść jest pogrupowana tematycznie. Każdy czytelnik znajdzie tu mnóstwo interesujących cytatów, powiedzeń i stwierdzeń dotyczących różnych aspektów czytania. Ma się wrażenie pewnej powierzchowności i czerpania z zagranicznych wzorców, zwłaszcza z książki Anne Fadiman, ale sporym atutem tej książki jest obecność w przywoływanych przykładach dzieł literatury polskiej, które jednak są polskiemu czytelnikowi najbliższe. Najbardziej ujął mnie rozdział poświęcony czytaniu dzieciom, w którym Autorka przekazuje swoje doświadczenia i spostrzeżenia, które otwierają oczy na pewne sprawy i zachęcają do nieustawania w próbach zachęcenia dzieci do samodzielnej lektury, do pokazania im, że książka może być źródłem wielu wzruszeń, fascynacji i pożywki dla wyobraźni.

Lektura tej książki była dla mnie wielką przyjemnością, aczkolwiek jako "świeża" posiadaczka elektronicznego czytnika do ebooków, nie mogę się zgodzić z zawartym w książce poglądem o wyższości książek tradycyjnych nad elektronicznymi. Owszem, w przypadkach niektórych rodzajów książek, np. albumów, bogato ilustrowanych wydawnictw, książek dla dzieci, to rzeczywiście przewaga papieru jest niekwestionowana. Natomiast ebooki sprawdzają się nadspodziewanie  dobrze w przypadku literatury popularnej, poradnikowej czy książek, do których raczej nie będziemy już wracać. I mówię to ja, od kilku lat opierająca się pokusie posiadania czytnika z uwagi na przywiązanie do tradycyjnej wersji książki. Nawiasem mówiąc, "Książkę o czytaniu" również przeczytałam w formie e-booka. :)



Autor: Justyna Sobolewska
Wydawnictwo: Iskry
Rok wydania: 2016
Liczba stron: 244

* Książkę przeczytałam w formie ebooka

sobota, 15 września 2018

Dominique Loreau o czytaniu



Źródło: weheartit.com   



"Lektura książek może pozostawić wyjątkowe wspomnienia. Podobnie jak sporządzanie notatek z przeczytanych książek. Każda z książek, które czytamy, kształtuje naszą osobowość, wpływa na to, kim dzisiaj jesteśmy. Czytanie jest podróżą, przygodą, spotkaniem; robienie notatek podczas czytania książek jest niczym postój w podróży, pozwalający przyjrzeć się swoim odczuciom, myślom i zanotować je własnymi słowami. Czytanie i robienie notatek są dwiema nierozdzielnymi czynnościami, które karmią nasz umysł w równym stopniu. Ponadto, jeśli niektóre z przeczytanych książek wywarły na nas szczególne wrażenie, możemy, dzięki zachowanym notatkom, zawsze do nich powrócić. Jak mawiał Cioran, najlepszymi książkami nie są te, które czytamy, ale te, do których powracamy."

Dominique Loreau, "Sztuka planowania"



sobota, 8 września 2018

Anna Przedpełska-Trzeciakowska, Jane Austen i jej racjonalne romanse




Książki Jane Austen towarzyszą mi od wczesnej młodości i nie sądzę, abym z nich kiedykolwiek "wyrosła". "Dumę i uprzedzenie" przeczytałam po raz pierwszy w liceum, potem pochłonęłam wszystkie pozostałe powieści Jane. Każdą z nich czytałam po kilka razy i nie poczułam przesytu czy znudzenia. Nie jestem chyba wyjątkiem, gdyż twórczość Jane Austen do dziś znajduje wdzięcznych odbiorców, a uniwersalna fabuła - mimo upływu ponad 200 lat od jej napisania - z chęcią jest przenoszona na ekran kinowy lub telewizyjny. 


Znakomitą większość książek Jan Austen tłumaczyła na język polski Anna Przedpełska-Trzeciakowska. Wiele lat temu napisała ona świetną opowieść poświęconą rodzeństwu Brontë ("Na plebanii w Haworth"), a teraz zdecydowała się przybliżyć czytelnikom postać Jane. 

Anna Przedpełska-Trzeciakowska ze znawstwem i ogromną wiedzą przedstawia nam świat, w którym żyła Jane Austen. Nie raz i nie dwa ma się wrażenie lektury powieści obyczajowej z epoki, tak ciekawie jest zarysowane tło historyczne z zaznaczeniem przemian zachodzących w społeczeństwie ery georgiańskiej. Autorka z pietyzmem odtwarza koleje życia pisarki dedukując całkiem sporo w oparciu o fabułę jej kolejnych książek. Poznajemy jej rodziców, braci, siostrę, ale o niej samej wcale tak dużo nie wiemy, gdyż pokaźna część jej listów została zniszczona przez ukochaną siostrę Cassandrę. Zwraca uwagę na kochającą się rodzinę, trudne warunki materialne (zwłaszcza po śmierci ojca - pastora), częste przeprowadzki i niezwykłą więź, jaka łączyła ją z Cassandrą. 

Za swojego życia Jane Austen wydała anonimowo cztery powieści, które cieszyły się sporym powodzeniem, aczkolwiek nieporównywalnym z sukcesami sir Waltera Scotta, literackiej gwiazdy epoki Regencji. Prawdziwy triumf Jane odniosła pośmiertnie, gdy jej książki przemawiały do kolejnych pokoleń. Co więcej, popularność jej książek trwa do dziś, podczas gdy książki Waltera Scotta są dzisiaj zapomnianymi klasykami. Choć Jane nazywała swoje pisarstwo "malowaniem obrazków na małych płytkach ze słoniowej kości", to jednak te "obrazki" okazały się całkiem udane i doczekały się wielu kopii oraz ciągów dalszych pisanych przez innych twórców, mniej lub bardziej zgrabnie naśladujących styl Jane.

Anna Przedpełska-Trzeciakowska napisała biografię osoby, którą darzy ogromną sympatią. Zupełnie mi to jednak nie przeszkadzało w lekturze. :)



Autor: Anna Przedpełska-Trzeciakowska
Wydawnictwo: W.A.B.
Seria: Fortuna i fatum
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 304



niedziela, 29 lipca 2018

Viktor E. Frankl, Człowiek w poszukiwaniu sensu




Od pewnego czas wróciłam do lektury książek dotyczących rozwoju osobistego i w kilku miejscach zetknęłam się z przywołaniem książki Viktora Frankla oraz jego metody psychoterapii pod nazwą logoterapii. Nazwa metody wywodzi się od greckiego słowa logos, czyli sens i ma na celu motywowanie pacjenta, by świadomie odkrył sens własnego życia.

Viktor Frankl sformułował podstawy swojej teorii jeszcze przed drugą wojną światową, która okazała się krańcową weryfikacją przyjętych przez niego tez. Twórca logoterapii był bowiem przez ok. trzy lata więźniem obozów koncentracyjnych (m. in. Auschwitz i Dachau). To, czego tam doświadczył i przeżył, trudno ująć w jednym zdaniu. Oprócz głodu, tortur, spotykanego na każdym kroku upodlenia jednostki ludzkiej, Frankl stracił w obozach większość najbliższej rodziny (m.in. rodzice i żona).  

Książka Frankla składa się z dwóch części; w pierwszej opisuje on swoje obozowe przeżycia, w drugiej zaś przedstawia skondensowany zarys teorii logoterapii.

Jest to opowieść niezwykła. Frankl daje przejmujące świadectwo obozowej codzienności, reguł tam obowiązujących, nieludzkiego traktowania. W tych najgorszych dla ludzkiej wolności i wyobraźni warunkach autor zdobywa się na szerszą refleksję starając się przedstawić swój sposób na przetrwanie. W Auschwitz zabrano mu gotowy do publikacji rękopis, w którym rozwinął swoje teorie i wyniki badań. Gdy został go pozbawiony, odczuwał ogromną konieczność ponownego spisania swojej teorii, co dawało mu motywację do działania i poczucie sensu życia mimo okropieństw i ciągłej niepewności panujących w obozach koncentracyjnych. 

Autor zastosował założenia swojej teorii, iż niezależnie od warunków zewnętrznych, człowiek jest wewnętrznie wolny i może decydować o jakości swoich myśli, przekonań, zasad i postaw wobec świata, a wyobrażenie o przyszłych czekających go zadaniach może pomóc w odnalezieniu sił umożliwiających przetrwanie. 

Niech więc autor przemówi:

"Bo przecież to właśnie wewnętrzna wolność, której nikt nam nie jest w stanie odebrać, nadaje życiu sens i znaczenie.
Aktywne życie daje człowiekowi możliwość realizowania swoich wartości poprzez kreatywną pracę, a bierna umiejętność odczuwania przyjemnych doznań pozwala mu odnaleźć spełnienie poprzez doświadczanie piękna, sztuki lub natury. Gdyby jednak odrzeć ludzkie życie z wszelkiej kreatywności i przyjemności, pozostanie w nim jeszcze jedna wartość dopuszczająca jedynie zachowania najwyższej moralnej próby; wartością tą jest mianowicie nastawienie człowieka do własnej egzystencji - egzystencji podlegającej zewnętrznym ograniczeniom."

"To, w jaki sposób człowiek akceptuje swoje przeznaczenie i cierpienie, jakie ono z sobą niesie, to, w jaki sposób bierze na barki swój krzyż, może być dla niego - nawet w najtrudniejszych chwilach - wyjątkową okazją do pogłębienia sensu własnego życia. (...)
Psychologiczne obserwacje więźniów dowiodły, że tylko ci, którzy pozwolili upaść swoim moralnym i duchowym wartościom, ulegali ostatecznie degenerującym wpływom obozowym."

"Specyfika ludzkiej natury polega na tym, że umiemy żyć tylko wtedy, gdy patrzymy w przyszłość. (...) To jest naszym zbawieniem w najtrudniejszych momentach życia, choć czasem siłą woli musimy się zmuszać do spoglądania przed siebie."

"Więzień, który stracił całą wiarę w przyszłość - w swoją przyszłość - był skazany na zagładę."

Viktor Frankl prostymi słowami opisuje swoje doświadczenia opatrując je komentarzem psychologicznym i przykładami, które przemawiają do wyobraźni czytelnika. Druga część książki prezentująca podstawy logoterapii jest już dla przeciętnego czytelnika mniej zajmująca, ale warto się z nią zapoznać, choćby dla wzbogacenia swojej wiedzy ogólnej.

Powiedzieć, że książka ta jest warta przeczytania, to truizm. Każdy, kto szuka sensu w swoim życiu, kto chce nim pokierować w sposób przynoszący satysfakcję i spełnienie, powinien po nią sięgnąć. Logoterapia - w moim odczuciu - jest podstawą wielu dostępnych na rynku poradników przekonujących nas, że można i trzeba wziąć odpowiedzialność za swoje życie i osiągnąć coś więcej niż tylko dryf i "łapanie fali", na którą trzeba wskoczyć.

Gorąco polecam!

Tytuł oryginalny: Man's search for meaning
Wydawnictwo: Czarna Owca
Tłumacz: Aleksandra Wolnicka
Rok wydania: 2009


* Książkę przeczytałam w formie ebooka.


niedziela, 15 lipca 2018

Impresja z autobusu



Jadę rano autobusem do pracy. 

Dziewczyna przegląda zdjęcia na instagramie. Pyk, pyk, pyk... Mniej więcej co trzecie z nich odznacza serduszkiem i leci dalej. W ciągu minuty "odfajkowała" w ten sposób może ze 30 fotografii.

Czyż to zachowanie nie jest symptomatyczne dla naszych czasów? Powierzchowne, pośpieszne, nieuważne... Nie pozwalamy sobie zachwycić się chwilą, tym, co piękne.

To dla mnie wskazówka, żeby przynajmniej starać się ćwiczyć uważność i zachwyt małymi rzeczami, które spotykam na swojej drodze.


Kamienie też mogą okazać się warte uwagi. Nawet jeśli nie są najpiękniejsze na świecie, to jednak mogą przypominać piękne chwile. :)

sobota, 23 czerwca 2018

Håkan Nesser, Drugie życie pana Roosa





Trudno było mi zebrać się do napisania kilku refleksji o tej książce (bądź co bądź czytałam ją jeszcze w ubiegłym roku). Powodem tej mojej niezborności nie jest jedynie lenistwo i brak czasu, ale również fakt, że książka ta jest w swojej wymowie dość smutna. Podobnie jak "Człowiek bez psa" jest to literatura obyczajowa z wątkiem kryminalnym i dużą dozą psychologizowania skłaniającego czytelnika do zastanowienia nad własnym życiem i dokonanymi wyborami.

Bohaterami trzeciej części cyklu o inspektorze Barbarottim są Ante Valdemar Roos oraz Anna Gambowska. On jest 59-letnim ekonomistą przeżywającym kryzys wieku średniego, ona zaś uciekinierką z ośrodka dla uzależnionych. Życie pana Roosa odmienia najpierw wygrana w lotto, a później spotkanie z Anną. To spotkanie jest dla nich kluczowym momentem w życiu. Valdemar u schyłku życia otrzymuje od ślepego losu możliwość spełnienia swoich niewygórowanych marzeń (domek w lesie, czas na refleksję na łonie przyrody). Dziewczyna zaś, która doznała już wielu blizn w sercu, zastanawia się, co z tym swoim życiem zrobić, jakie są jej oczekiwania i co chce osiągnąć.

"Życie to stawianie pytań; (...)

Pytań jest dużo, ale tylko trzy są naprawdę ważne.
Gdzie byłaś?
Gdzie jesteś?
Dokąd zmierzasz?

- Jeśli potrafisz na nie odpowiedzieć, to masz życie w swoich rękach (...)." 


To nie jest rada tylko dla Anny Gambowskiej; to uniwersalna porada i moment na zastanowienie dla wszystkich czytelników tej książki.

Myślę, że Valdemar i Anna uczą się od siebie. On chce, żeby dziewczyna nie zatraciła siebie w pędzie życia, żeby po prostu była szczęśliwa. Anna zaś widzi, że Valdemar w swoim nudnym życiu utracił gdzieś radość i potencjał, które przecież kiedyś w sobie miał.

Incydent o charakterze kryminalnym oczywiście się pojawia, ale widziany jest on w retrospekcji, a ofiarę znamy tylko z opowieści. Inspektor Barbarotti również jest obecny, choć nieco unieruchomiony z uwagi na złamaną nogę, ale ważniejsze w tej książce wydają się perypetie małżeńskie inspektor Evy Backman czy kłopoty Barbarottiego z ogarnięciem nowej dla niego roli głowy licznej patchworkowej rodziny niż wyjaśnienie "kto zabił?". 

Autor nie ustrzegł się słabszych momentów i dłużyzn, zwłaszcza w drugiej części, gdy bohaterowie krążą po hotelikach i zajazdach, ale nie zmienia to faktu, że "Drugie życie pana Roosa" jest naprawdę niezłą książką diagnozującą wiele problemów współczesnego tzw. cywilizowanego świata, nie tylko Szwecji. Wszechogarniająca samotność w tłumie, płytkość myśli i odczuć uniemożliwiających prawdziwą więź i porozumienie... Mówi Wam to coś?

Håkan Nesser utwierdził mnie w przekonaniu, że warto sięgać po jego książki, ale nie warto nastawiać się na klasyczny kryminał. Jego książki pokazują samotność współczesnego człowieka i jego wyobcowanie mimo pozornego szczęścia rodzinnego.


Autor: Håkan Nesser,
Tytuł oryinalny: Berättelse om herr Roos
Wydawnictwo: Czarna Owca
Seria: Czarna seria
Tłumacz: Patrycja Włóczyk
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 432



poniedziałek, 7 maja 2018

Song Hongbing, Wojna o pieniądz. Prawdziwe źródła kryzysów finansowych.





Ta książka to swego rodzaju „petarda” i to nie tylko dla ludzi mających choćby szczątkową wiedzę o zjawiskach ekonomicznych.

Song Hongbing jest chińskim ekonomistą zatrudnionym m.in. jako analityk w Ministerstwie Obrony ChRL. Nie ma wątpliwości, że książka jest napisana z punktu widzenia Chin jako wschodzącego światowego supermocarstwa i ma na uwadze ochronę rosnącej potęgi ekonomicznej tego kraju. Byłam świadoma propagandowego aspektu tego wydawnictwa, nie sposób jednak nie zauważyć ogromnej ilości faktów i danych, jakie przytacza autor.

Jego teza sprowadza się do twierdzenia, że prawo do emisji pieniądza warunkuje niezależność gospodarczą. Opisuje on wydarzenia, które doprowadziły do utraty tego prawa przez kraje Zachodu, na czele z Wielką Brytanią i USA, na rzecz wąskiej grupy bankierów z najpotężniejszą i najbogatszą rodziną Rotschildów.

Można tę książkę deprecjonować z racji prezentowanych w niej teorii spiskowych dotyczących m. in. zabójstwa prezydenta Johna Fitzgeralda Kennedy’ego czy zamachu na życie Ronalda Reagana, ale przytoczone fakty i ich źródła nie zostały – o ile mi wiadomo – podważone przez jakiegokolwiek ekonomistę z Zachodu.

Mimo ekonomicznego i finansowego żargonu warto tę książkę przeczytać, bo skłania ona do zastanowienia i unaocznia nam, jak wiele spraw, wydawałoby się oczywistych, może być przedstawionych w zupełnie innym świetle. Dla mnie, jako laika ekonomicznego, pewnym zaskoczeniem było odkrycie, że FED (amerykańska Rezerwa Federalna) jest instytucją prywatną.

Nie należy tej książki traktować jak biblii ekonomii, ale niewątpliwie otwiera ona oczy na wiele spraw. Wyjaśniono tu np. genezę instytucji dość tajemniczej, acz wpływowej, jak Grupa Bilderberg czy Bank Współpracy Międzynarodowej. Laikom te nazwy niewiele mówią, a z książki wynika, że lepiej być świadomym ich istnienia i wpływów, nawet jeśli jesteśmy tylko „przeciętnymi zjadaczami chleba”. :)




Autor: Song Hongbing
Tytuł oryginalny: 货币战争:阴谋天下,
Wydawnictwo: Wektory
Tłumacz: Tytus Sierakowski
Rok wydania: 2010
Liczba stron: 326


sobota, 21 kwietnia 2018

Emily Dickinson - wiersz 135


Emily Dickinson (1830-86) - źródło


135. 

Wody - uczy pragnienie.

Brzegu - morskie przestrzenie.

Ekstazy - ból tępy jak ćwiek -

Pokoju - o Bitwach pamięć -

Miłości - nagrobny Kamień -

Ptaków - Śnieg.


tłum. Stanisław Barańczak

* * *

Water, is taught by thirst.

Land - by the Oceans passed.

Transport - by throe -

Peace - by its battles told -

Love, by Memorial Mold -

Birds, by the Snow.



środa, 11 kwietnia 2018

Michał Kryspin Pawlikowski, Dzieciństwo i młodość Tadeusza Irteńskiego




Michał Kryspin Pawlikowski to obecnie zapomniany literat, którego życiorys mógłby być arcyciekawą lekcją historii dla zainteresowanych losami Kresów Wschodnich RP na przełomie XIX i XX wieku.

Polski pisarz, publicysta wileńskiego “Słowa” pochodził z Mińszczyzny. Urodził się w 1893 r. w majątku Pućków (lub Pucków, obecnie Putkowo na Białorusi) w otoczeniu prawosławnego chłopstwa i polskich katolickich zaścianków kresowych. Do roku 1917 studiował prawo w Piotrogrodzie. Po zakończeniu studiów w Warszawie do roku 1938 mieszkał w Wilnie, pracował w Urzędzie Wojewódzkim, współpracował z redakcją jednego z najbardziej opiniotwórczych w ówczesnej Polsce dzienników wileńskiego "Słowa", jako felietonista i redaktor myśliwskiego dodatku miesięcznego. W latach 1939 – 1940 współpracował z "Gazetą Codzienną" wydawaną przez Józefa Mackiewicza. Jeszcze przed wkroczeniem wojsk sowieckich do Wilna w czerwcu 1940 roku udało mu się przedostać do Szwecji, w 1943 roku zamieszkał w Londynie, a w 1949 przeniósł się do USA. gdzie zmarł w 1972 r.

„Dzieciństwo i młodość Tadeusza Irteńskiego” to podróż sentymentalna Pawlikowskiego na Mińszczyznę, do rodzinnej krainy, która przepadła bezpowrotnie w 1921 r. Choć w książce bohater i jego rodzinny majątek nazywają się inaczej (Baćków), to nie ma wątpliwości, że pisarz przywołuje swoje wspomnienia i ludzi, których spotkał na swojej drodze życia. Niejednokrotnie określa on swoją książkę jako „kronikę” i w dużej mierze tak powinno się ją traktować - jako kronikę dziejów „małej ojczyzny” Autora, którą wspomina z nostalgią do końca życia. Nigdy i nigdzie nie czuł się po tej stracie „u siebie”. Był jednym z ostatnich i najzagorzalszych wyznawców idei Wielkiego Księstwa Litewskiego, autonomicznej, a jednak integralnej części Rzeczypospolitej i uważał się za jego obywatela.

Opowieść o wczesnych latach życia Tadeusza Irteńskiego (aka Michała Kryspina Pawlikowskiego) czytałam z wielkim zainteresowaniem, choć przyznam, że na początku trzeba wykazać nieco cierpliwości, aby „wgryźć się” w klimat opowieści, ale potem tekst wciąga i poznajemy kolejne etapy życia panicza z Baćkowa, jego edukację domową, szkolną, stosunki towarzyskie, rodzinne, pierwsze miłosne zauroczenia. Opisane jest to z dużą szczegółowością, ale tak naprawdę jest to dokument epoki świadczący o bogactwie i różnorodności życia codziennego polskiego ziemiaństwa z Mińszczyzny.

W trakcie lektury nasuwają się oczywiste skojarzenia z „Nadberezyńcami” Floriana Czarnyszewicza, tyle, że Pawlikowski posługuje się czystą polszczyzną, a Czarnyszewicz używa oryginalnego dialektu mieszkańców nadberezyńskich zaścianków dużo przecież uboższych i niejednokrotnie schłopiałych w porównaniu do dobrze sytuowanego ziemiaństwa. Te dwie książki dają pojęcie, jak wyglądało życie codzienne mieszkańców dworów i zaścianków na Mińszczyźnie, tak różnych, a jednocześnie tak związanych z ideą Rzeczpospolitej, z polskością…

Choć Pawlikowski skrywa się za postacią Irteńskiego, to jednak ludzie, których spotykamy na kartach powieści noszą autentyczne nazwiska, które znamy z wielu kresowych wspomnień, wystarczy wymienić choćby Czapskich, Wańkowiczów czy O’Brien de Lacy. Częstokroć dowiadujemy się zupełnie nowych informacji, jak np. o przyczynach niesławy jednego ze szwagrów Nadziei Druckiej (której wspomnienia niedawno czytałam), o czym ona nie napomknęła.

Dla mnie, znajdującej upodobanie w lekturze literatury wspomnieniowej, często kresowej, ta książka jest perełką wartą odkurzenia i chwała wydawnictwu LTW, że zdecydował się przypomnieć współczesnym twórczość Michała Kryspina Pawlikowskiego.


Autorzy

Agopsowicz Monika Albaret Celeste Albom Mitch Alvtegen Karin Austen Jane Babina Natalka Bachmann Ingeborg Baranowska Małgorzata Becerra Angela Beekman Aimee Bek Aleksander Bellow Saul Bennett Alan Besala Jerzy Bobkowski Andrzej Bogucka Maria Bonda Katarzyna Borkowska Urszula Bowen Rhys Brabant Hyacinthe Braine John Brodski Josif Calvino Italo Castagno Dario Cegielski Tadeusz Cejrowski Wojciech Cherezińska Elżbieta Cleeves Ann Courtemanche Gil Covey Sean Crummey Michael Cusk Rachel Czapska Maria Czarnecka Renata Czarnyszewicz Florian Czwojdrak Bożena Dallas Sandra de Blasi Marlena Didion Joan Dmochowska Emma Doctorow E.L. Domagalski Dariusz Domańska-Kubiak Irena Dostojewska Anna Drewniak Wojciech Drinkwater Carol Drucka Nadzieja Druckerman Pamela Dunlop Fuchsia Dyer Wayne Edwardson Ake Evans Richard Fabiani Bożena Fadiman Anne Faulkner William Fiedler Arkady Filipowicz Wika Fletcher Susan Fogelström Per Anders Fønhus Mikkjel Fowler Karen Joy Frankl Viktor Franzen Jonathan Frayn Michael Fredro Aleksander Fryczkowska Anna Gaskell Elizabeth Genow Magdalena Gilmour David Giordano Paolo Goetel Ferdynand Goethe Johann Wolfgang Gołowkina Irina Grabowska-Grzyb Ałbena Grabski Maciej Green Penelope Grimes Martha Grimwood Ken Gunnarsson Gunnar Gustafsson Lars Gutowska-Adamczyk Małgorzata Guzowska Marta Hagen Wiktor Hamsun Knut Hejke Krzysztof Helsztyński Stanisław Hen Józef Herbert Zbigniew Hill Napoleon Hill Susan Hoffmanowa Klementyna Holt Anne Hovsgaard Jens Hulova Petra Ishiguro Kazuo Iwaszkiewicz Jarosław Iwaszkiewiczowa Anna Jaffrey Madhur Jahren Hope Jakowienko Mira Jamski Piotr Jaruzelska Monika Jastrzębska Magdalena Jersild Per Christian Jörgensdotter Anna Jurgała-Jureczka Joanna Kaczyńska Marta Kallentoft Mons Kanger Thomas Kanowicz Grigorij Karlsson Elise Karon Jan Karpiński Wojciech Kaschnitz Marie Luise Kolbuszewski Jacek Komuda Jacek Kościński Piotr Kowecka Elżbieta Kraszewski Józef Ignacy Kręt Helena Kroh Antoni Kruusval Catarina Krzysztoń Jerzy Kuncewiczowa Maria Kutyłowska Helena Lackberg Camilla Lanckorońska Karolina Lander Leena Larsson Asa Laurain Antoine Lehtonen Joel Loreau Dominique cytaty Lupton Rosamund Lurie Alison Ładyński Antonin Łapicka Zuzanna Łopieńska Barbara Łozińska Maja Łoziński Mikołaj Maciejewska Beata Maciorowski Mirosław Mackiewicz Józef Magris Claudio Malczewski Rafał Maloney Alison Małecki Jan Manguel Alberto Mankell Henning Mann Wojciech Mansfield Katherine Marai Sandor Marias Javier Marinina Aleksandra Marklund Liza Marquez Gabriel Masłoń Krzysztof Mazzucco Melania McKeown Greg Meder Basia Meller Marcin Meredith George Michniewicz Tomasz Miłoszewski Zygmunt Mitchell David Mizielińscy Mjaset Christer Mrożek Sławomir Mukka Timo Murakami Haruki Musierowicz Małgorzata Musso Guillaume Myśliwski Wiesław Nair Preethi Naszkowski Zbigniew Nesbø Jo Nesser Hakan Nicieja Stanisław Nothomb Amelie Nowakowski Marek Nowik Mirosław Obertyńska Beata Oksanen Sofi Orlińska Zuzanna Ossendowski Antoni Ferdynand Pająk-Puda Dorota Paukszta Eugeniusz Pawełczyńska Anna Pawlikowski Michał Pezzelli Peter Pilch Krzysztof Platerowa Katarzyna Plebanek Grażyna Płatowa Wiktoria Proust Marcel Pruszkowska Maria Pruszyńska Anna Przedpełska-Trzeciakowska Anna Puchalska Joanna Puzyńska Katarzyna Quinn Spencer Rabska Zuzanna Rankin Ian Rejmer Małgorzata Reszka Paweł Rutkowski Krzysztof Rylski Eustachy Sadler Michael Safak Elif Schirmer Marcin Seghers Jan Sobański Antoni Sobolewska Justyna Staalesen Gunnar Stanowski Krzysztor Stasiuk Andrzej Stec Ewa Stenka Danuta Stockett Kathryn Stulgińska Zofia Susso Eva Sypuła-Gliwa Joanna Szabo Magda Szalay David Szarota Piotr Szczygieł Mariusz Szejnert Małgorzata Szumska Małgorzata Terzani Tiziano Theorin Johan Thompson Ruth Todd Jackie Tomkowski Jan Tristante Jeronimo Tullet Herve Velthuijs Max Venclova Tomas Venezia Mariolina Vesaas Tarjei Wachowicz-Makowska Jolanta Waltari Mika Wałkuski Marek Wańkowicz Melchior Warmbrunn Erika Wassmo Herbjørg Wasylewski Stanisław Weissensteiner Friedrich White Patrick Wiechert Ernst Wieslander Jujja Włodek Ludwika Zevin Gabrielle Zyskowska-Ignaciak Katarzyna Żylińska Jadwiga
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...