Jan Lechoń, 11 listopada

Źródło zdjęcia

11 listopada 

Kiedy nocą śpi scena, śnią maszyny huczne 

I umilkły pioruny, burze, deszcze sztuczne, 

Kiedy teatr bez widzów, jak kościół bez wiernych, 

Jest tylko świętym domem tajemnic niezmiernych 

Ci, co słońcem zrobili blask ramp migotliwy 

I świat stworzyli bardziej niż życie prawdziwy, 

Których wiecznie trwać będą miłość i cierpienie, 

Schodzą się jako duchy i stają na scenie. 

Was wzywam! Nasze bowiem słowa są ułomne 

I nie dosyć są wielkie, i za mało skromne, 

Nie dość żeśmy cierpieli, za mało walczyli, 

Byśmy mogli cośkolwiek powiedzieć w tej chwili. 

Ale ty, któryś poszedł za granicę świata 

Wezwać pomsty na przemoc, co naród przygniata, 

I słowa znalazł takie, żeś temi samemi 

Od nas mówił do nieba, od nieba do ziemi, 

I ty coś nie znał ziemskich pożądań marności, 

Tylko cuda początku i słońce przyszłości, 

Coś nad w grobie leżącą stał jak anioł złoty 

I krew i łzy jej wszystkie przemieniał w klejnoty - 

Wy mówcie! Ty, o którym nie wierzymy sami, 

Jak to? On żył naprawdę i był między nami, 

Ty, który w czas bez wiary i na wszystko głuchy 

Przyszedłeś dać świadectwo, że są jeszcze duchy, 

Patrz! Mroki się rozpierzchły i w otchłani giną, 

Jakaś ręka spuszczoną targnęła kurtyną, 

Konrada jakaś postać prowadzi bezglosa. 

Kto to? Może robotnik albo dziewka bosa. 

We wszystkich domach światła rozbłysły wśród nocy. 

Uradujcie się w grobach, wolności prorocy! 

Gdzie kat zaciskał stryczek wkoło dumnej głowy, 

gdzie stała szubienica, jest krzyż Chrystusowy! 

Płyniesz teraz przeszłości niewstrzymana falo! 

Oto się nad Krakowem złote blaski palą, 

Król Zygmunt milcząc patrzy, jak Wisła się wije, 

I wtedy dzwon uderzył! Ten sam, co dziś bije! 

Bij! I porwij nas w swoje chyboty ogromne, 

Wołaj: "Bądźcie jak tamci, to was nie zapomnę, 

A. wtedy ci, co przyjdą, gdy się wiek wasz prześni, 

O was także pomyślą, słuchając mej pieśni, 

A Ty, który jedyny możesz stać w tym dźwięku 

I w Tobie jednym serce nie zadrży od lęku, 

Bo kiedyś Ty go słuchał - to nienadaremno 

I sam jeden powstałeś w niewoli noc ciemną, 

Budź ospałych: niech głosem Twoim mówi cały 

Tysiąc lat krwi i potu, i tej ziemi chwały, 

I marzenia poetów, mogiły żołnierzy!". 

Niech więc głowę pochyli, kto w cuda nie wierzy, 

Ten, który umiał cierpieć, a radość go trwoży, 

Kto nie stargał na szyi niewoli obroży, 

I kto chce przyszłość wstrzymać, i kto przeszłość plami, 

Niechaj wyjdą tą nocą. Bo dziś pod gwiazdami 

Jakieś cienie po polach, po mieście się snują 

I wśród płaczu padają. I ziemię całują. 

Jan Lechoń