Majowe wersy

Julian Tuwim, „Trudy majowe”

 

Trzeba kochać po majowemu,

Jak najgłupiej i jak najprościej,

Cierpieć, ginąć, nie wiedząc czemu,

Nie dla ciebie, lecz dla miłości.

Zaplątany w zabawę bzową,

Musisz w gąszczu wikłać się rośnym

I roztrącać węszącą głową

Zgiełk i trzepot wesołej wiosny.

Nocą długo kochać w ogrodzie,

Potem spacer w mrok samotności,

Wolno, smutnie, bo tak się chodzi

Za pogrzebem swojej młodości.

I tak krocząc za karawanem

Umajonym szczęściem zielonem,

Mruczeć głupstwa nieporównane,

Głupstwa niczym niezastąpione.

Władysław Broniewski, „Oczy”

 

Gałąź majową, białą,

jak chorągiew wezmę do ręki!
Radośnie, wysoko, śmiało
moje oczy polecą w błękit!

Zawołają w zielonym dymie

szumy ciepłe, powiewy modre!
 

Niebo będzie jak żeńskie imię,

jak te oczy znajome, niedobre.
 
Niebo runie na mnie rozpaczą,
październikiem maj się zamroczy,
ale słodko, okrutnie popatrzę
i zwyciężą mnie znów te oczy.

 Ja już wiem, że nic nie pomoże.

Bolą słowa majowe, wonne.
U stóp gniewnych jak psy się położą
oczy wierne, oczy bezbronne.